Preach To My Soul – Spencer Mackenzie
Gypsy Soul Records
Tekst Paul Scholman
Spencer Mackenzie is een jonge Canadese gitarist van tweeëntwintig jaar die zijn inmiddels derde CD ‘Preach To My Soul’ uitbrengt. In mei 2016 kwam zijn debuutplaat ‘Infected With The Blues’ in de schappen en hij aan de haal ging met diverse nominaties en prijzen.
Op jonge leeftijd sleepte heer Mackenzie drie 2019 Independent Blues Awards-nominaties voor Blues Rock CD, Best New Artist en Best Contemporary Blues Song, Niagara Music Awards Blues Artist of The Year, Maple Blues Awards New Artist of The Year, 3rd Place International Songwriting Competition winnaar in Blues Category en Toronto Blues Society Talent Search Winner in de wacht.
Dat pikt niemand hem meer af en nam ondertussen ter afronding van zijn studie aan het Mohawk College in Hamilton, Ontario zijn nieuwe album op. ‘Preach To My Soul’ op 12 augustus 2022 worden uitgebracht. Kortom, de man is druk doende zijn sporen te verdienen in de muziekbusiness. Zijn laatste album Cold November, uitgebracht in 2018, verdiende nominaties, lovende recensies en bereikte de top van de Blues-lijsten!
‘Preach To My Soul’, Mackenzie’s derde studioalbum, mag er zeker zijn! Zeven nummers samen met zijn vader Richard MacKenzie geschreven, één uit eigen pen en twee covers. Bij de eerste nummers spookt door mijn gedachten heen dat deze plaat voor iemand van dergelijke leeftijd zeer volwassen klinkt. Prima gitaarwerk, lekker groovend, en bovenal, de man zingt uitstekend, soms krachtig, soms ingetogen. De baard in de keel heeft zijn sporen nagelaten, in positieve zin. De background vocals van Chantal Williams zijn een mooie aanvulling op de arrangementen.
De plaat begint met een vette bongo, waar heel traag, vanuit de achtergrond een gitaar wordt ingedraaid. Lekkere intro! Hij zingt dat hij gedoopt is in koud water, wat overigens niet heel lekker is, maar wel de goede ingredienten voor een lekker bluesnummer dit ‘Baptized In Cold Water’. Ik heb geen idee hoe gelovig Spencer is, maar ‘Preach To My Soul’ is zeker ook een knipoog richting welk geloof dan ook in het titelnummer. Het gitaarwerk is lekker. Een vette solo doorspekt met vocals die de aandacht proberen vast te houden, denk ik.
‘Don’t Wanna Be Your Dog’ verteld dat hij zich niet alles laat aanleunen en levert een heerlijke blues op dat je speakers doet meedansen als je niet oppast. Nummer zeven ‘Paranioa Blues’ is een cover van Paul Simon (feat. Steve Strongman, neemt hier de lead op gitaar).
Nogmaals, ik vind dat Spencer MacKenzie hier een uitstekende plaat neergezet waarin hij laat horen gegroeid te zijn als zanger en dat geen belemmering oplevert voor zijn gitaarspel. Where Blues Meets Rock? Laat maar naar de lage landen komen. Ik kan niet wachten.